متن زير ، نوشته‌ي "لئوناردو باف" يک پژوهش‌گر دينى معروف در برزيل است.
در ميزگردى که درباره‌ي "دين و آزادى" برپا شده بود و دالايى‌لاما هم در آن حضور داشت ، من با کنجکاوى ، و البته کمى بدجنسى ، از او پرسيدم: عالى‌جناب ، بهترين دين کدام است؟
خودم فکر مي‌کردم که لابد او خواهد گفت: "بودايى" يا اديان شرقى که خيلى قديمى‌تر از مسيحيت هستند.
دالايى‌لاما کمى درنگ کرد ، لبخندى زد و به چشمان من خيره شد و آنگاه گفت:
«بهترين دين ، آن است که شما را به خداوند نزديک‌تر سازد. دينى که از شما آدم بهترى بسازد.»
من که از چنين پاسخ خردمندانه‌اى شرمنده شده بودم ، پرسيدم:
آنچه مرا انسان بهترى مى‌سازد چيست؟
او پاسخ داد:
«هر چيز که شما را دل‌رحم‌تر ، فهميده‌تر ، مستقل‌تر ، بى‌طرف‌تر ، بامحبت‌تر ، انسان دوست‌تر ، با مسئوليت‌تر و اخلاقى‌تر سازد. دينى که اين کار را براى شما بکند ، بهترين دين است.»
من لحظه‌اى ساکت ماندم و به حرف‌هاى خردمندانه‌ي او انديشيدم. به نظر من پيامى که در پشت حرف‌هاى او قرار دارد چنين است:
دوست من! اين که تو به چه دينى اعتقاد دارى و يا اين که اصلاً به هيچ دينى اعتقاد ندارى ، براى من اهميت ندارد. آنچه براى من اهميت دارد ، رفتار تو در خانه ، در خانواده ، در محل کار ، در جامعه و در کل جهان است.
به ياد داشته باش ، عالم هستى بازتاب اعمال و افکار ماست.
قانون عمل و عکس‌العمل فقط منحصر به فيزيک نيست ، در روابط انسانى هم صادق است.
اگر خوبى کنى ، خوبى مى‌بينى.
و اگر بدى کنى ، بدى.
هميشه چيزهايى را به دست خواهى آورد که براى ديگران نيز همان‌ها را آرزو کنى.
شاد بودن ، هدف نيست ، يک انتخاب است.
هيچ دينى بالاتر از حقيقت وجود ندارد.